Κτήτωρ

Να λες «το κορίτσι μου», χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε πουν φλώρο.

Να λες «το αγόρι μου» και να του σκας φιλί στα ξαφνικά, χωρίς να σκέφτεσαι ότι θα σε πουν γυναικούλα.

Να είναι το κορίτσι σου και να είσαι το αγόρι της. Και να ’ναι αυτή η συνθήκη σας χωρίς να δίνετε λογαριασμό.

Να την αγκαλιάζεις και να της λες ότι σου έλειψε. Να τον καρφώνεις με το βλέμμα για ό, τι ρομαντικό ή ανάρμοστο σου περνάει απ’ το μυαλό. Να την αγγίζεις αυθόρμητα κι ας σας βλέπουν. Να του ψιθυρίζεις τις σκέψεις σου, κι ας είναι μπροστά μια ντουζίνα άνθρωποι.

Να είναι αυτή η αλήθεια σας και να την επιβάλλετε.

Να είσαι το κορίτσι του και να ’ναι το αγόρι σου. Κι αυτό να είναι το δεδομένο σας, χωρίς να είστε δεδομένοι εσείς.

Να μη σκεφτεί ότι τον αγνοείς.

Να μη σκεφτεί ότι την προσπερνάς.

Οι λοιποί ας σκεφτούν ότι θέλουν.

Να είσαι το αγόρι της και να ’ναι το κορίτσι σου. Με έμφαση. Με όσες υπερβολές και όσο αυθορμητισμό. Στην παραφορά της κάθε στιγμής.

Γιατί οι κτητικές αντωνυμίες δεν δηλώνουν σε ποιον ανήκει τι. Λάθος σου τα έμαθαν. Δηλώνουν συναίσθημα. Δηλώνουν επιλογή. Δίνουν ταυτότητα και χαρακτήρα στον άνθρωπο. Δίνουν ποιότητα στο εμείς. Και όταν ο κτήτωρ απεκδύεται την αλαζονεία του τίτλου του, η αξία του κτήματος λογίζεται πια ανεκτίμητη.

Υπάρχουν τόσα αγόρια εκεί έξω να βρεις. Και υπάρχουν τόσα κορίτσια. Όμως εκείνη είναι δική σου κι εσύ είσαι δικός της. Με έμφαση και ουσία. Μην προσπερνάς,  λοιπόν, τα κτητικά. Να τα τιμάς. Ως «κτήτωρ» και ως «κτήμα». Για το μέσα σου…

Βάσια Π.