Ο δρόμος της Αργεντινής

Οταν ένας λαός βρίσκεται σε αδιέξοδο, θέλει να ακούσει ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, θέλει υποσχέσεις για μια ανώδυνη διέξοδο από μυστικό μονοπάτι. Στην Ελλάδα σήμερα, όπου ο καθένας ζει τη δική του πραγματικότητα, ενώ πιστεύει ότι οι άλλοι συνωμοτούν εναντίον του, ακούγεται συχνά (από Αριστερά και Δεξιά), ότι θα έπρεπε να χρεοκοπήσουμε όπως η Αργεντινή το 2001 και να τραβήξουμε τον δικό μας δρόμο. Ως ακλόνητο επιχείρημα, δείχνουν ότι η πλούσια νοτιοαμερικανική χώρα είχε τον ταχύτερο ρυθμό ανάπτυξης στην περιοχή από το 2003.

Υπάρχει μια σύντομη απάντηση σε αυτό: τα προβλήματα της Αργεντινής δεν λύθηκαν ακόμη. Αντιθέτως, η χώρα παιδεύεται ακόμη – σε ένα διεθνές περιβάλλον πολύ πιο δύσκολο απ’ αυτό των προηγούμενων χρόνων.
Προτού κάνουμε συγκρίσεις, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε πού βρισκόμαστε σήμερα στην Ελλάδα.

Σκουπιδιάρικα

Ας δούμε την εικόνα. Κάποιοι συνεδριάζουν, στα φανερά, με φανερή ατζέντα, εκπροσωπώντας νομίμως χιλιάδες δημότες. Κάποιοι απέξω σχεδιάζουν εισβολή, για να σταματήσει η συζήτηση.

Θέλουν να διακόψουν τη διαδικασία εκπροσωπώντας τον εαυτό τους. Αναφερόμαστε στο δημοτικό συμβούλιο της Θεσσαλονίκης και στους εργαζόμενους στην καθαριότητα. Ας θυμηθούμε το πρόβλημα: η Θεσσαλονίκη μονίμως πήζει στο σκουπίδι.

Με ελπίδα τη διαύγεια

Η μόνη σκέψη που, όταν διακατέχει τον εγκέφαλό μου, είναι ικανή να με οδηγήσει στην παράνοια ή στην απόλυτη μορφή ανθρώπινου εκνευρισμού είναι ότι ζω σ’ ένα αποτυχημένο κράτος με την κυριολεκτική σημασία των λέξεων. Μάλιστα! Όλα τα κράτη σε όλο τον κόσμο (μιλάμε για τα ανεπτυγμένα) έχουν προβλήματα, αντιμετωπίζουν κινδύνους, πολλά πράγματα δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε, διάφορα άλλα θέματα μαστίζουν τους λαούς τους.

Αλλά η δική μας η χώρα είναι κυριολεκτικά αποτυχημένη. Έχουμε αποτύχει σαν πολίτες, σαν οικογενειάρχες, σαν επαγγελματίες, σαν κράτος εν όλω. Δηλαδή, τι να μην παραδεχτούμε; Πώς να το κάνουμε, έχουμε αποτύχει, δεν λειτουργεί τίποτα σωστά, δεν παράγουμε τίποτα, δεν δουλεύουμε, δε νοιαζόμαστε για απλά -απίστευτα απλά- πράγματα, δε μας ενδιαφέρει αν ό,τι λέμε ή κάνουμε έχει συνέπειες, αν βλάπτω κάμποσους άλλους με την ενέργειά μου, τίποτα.

Η ορφάνια των συνθημάτων

Θα πρέπει σίγουρα να μελαγχολούν ή και να φρίττουν όσοι Πασοκτζήδες δεν προχώρησαν ακόμα από την αποκαθήλωση του κ. Γιώργου Παπανδρέου στην αποκαθήλωση και του Ανδρέα, ακούγοντας τους Χρυσαυγίτες να φωνάζουν το πιο δικό τους σύνθημα, το πιο ανδρεϊκό: «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες». Κι όχι μόνο να το φωνάζουν όταν διδάσκουν βαθύ ελληνικό πολιτισμό τους μετανάστες διά της ξυλοκοπικής μεθόδου, αλλά και να το γράφουν φαρδιά πλατιά στα έντυπά τους, σαν σήμα κατατεθέν, και ουσιαστικά να το εμφανίζουν στις εκδηλώσεις τους, με γράμματα μεγάλα, σαν υπότιτλο του κομματικού τους ονόματος.

Κοπιράιτ σ’ αυτά τα πράγματα δεν υπάρχει, πρώτος ο Πλάτων άλλωστε μίλησε περί του ορφανού λόγου, όπως θα ξέρουν οι εγκέφαλοι της Χ.Α. Κι ύστερα, αν έπρεπε να πληρώσουν δικαιώματα, θα υποχρεώνονταν να κάνουν το ίδιο και οι εναπομείναντες του ΛΑΟΣ, αφού πρώτοι αυτοί υιοθέτησαν το παπανδρεϊκό σύνθημα.

«Η τρόικα πληρώνει τον εαυτό της»

Αποκαλυπτικός ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της παγκόσμιας έκδοσης των «Τάιμς της Νέας Υόρκης» στο χθεσινό τους φύλλο: «Η περισσότερη βοήθεια προς την Αθήνα κάνει κύκλο και ξαναγυρίζει στην Ευρώπη»!

Διαφωτιστικός και ο τίτλος του ίδιου θέματος στις εσωτερικές σελίδες της εφημερίδας: «Η Αθήνα ούτε καν βλέπει πλέον τις περισσότερες από τις πληρωμές διάσωσής της»! Ακρως επεξηγηματικός και ο υπότιτλος: «Η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπήσει ως προς την τρόικα, γιατί η τρόικα πληρώνει τον εαυτό της»!