Ζάχαρη και νερό (ΙΙ)

Κάπου στον πραγματικό κόσμο…

«Κατάλαβέ το, δεν είμαι από ζάχαρη, για ν’ αρέσω σε όλους! Και στην τελική, ποτέ δεν μ’ ένοιαζαν οι άλλοι. Μόνο εσύ. Αλλά ποτέ δεν σου έκανα. Πάντα μου έβρισκες ψεγάδια».

«Μπορεί και να το έκανα, όμως ξέρεις τι πραγματικά πιστεύω».

«Ξέρω  μονάχα ό, τι δείχνεις, κι αυτά δεν είναι πολλά».

«Δεν έχω τρόπο να σ’ το δείξω. Δεν είμαι όπως εσύ. Είσαι πράγματι από… ζάχαρη! Δεν μπορεί κανείς να σου αντισταθεί. Κερδίζεις τους ανθρώπους χωρίς καν να το επιδιώξεις. Είσαι πάντα εκεί, πιστή ακροάτρια, χωρίς να κατακρίνεις και με μια μικρούτσικη και συνάμα τεράστια αγκαλιά γι’ αυτούς που νοιάζεσαι».

«Μάλιστα! Περάσαμε στην αλληγορία τώρα! Ας μιλήσουμε λοιπόν με μεταφορές. Ώστε, είμαι από ζάχαρη; Κι  εσύ έπινες πάντα σκέτο τον καφέ σου. Τι ειρωνεία! Μάταια παλεύω να χωρέσω δίπλα σου».

«Έτσι είμαι. Νιώθω πολύ και δείχνω λίγο… Εσύ από την άλλη, κρύβεις δύναμη, μα είσαι πλάσμα γλυκό, σαν από ζάχαρη. Κι εγώ φοβάμαι πια να σ’ αγγίξω, μη λιώσεις».

 «Μ’ αγγίζεις και λιώνω; Ισχύει. Όχι όμως με τον καταστροφικό τρόπο που νομίζεις. Η χημεία μας λειτουργεί όσο κι αν φοβάσαι να το παραδεχτείς».

«Νομίζεις πως το “χώρια” μας είναι λιγότερο καταστροφικό απ’ το “μαζί”;»

 «Ακούς τι λες; Δεν είναι η «φύση» σου που μου κάνει κακό, είναι οι επιλογές σου. Επιλέγεις να με πληγώνεις, όπως επιλέγεις να με λατρεύεις. Καμιά σταθερά. Ποτέ εκεί. Όποτε νόμιζα πως σε «κρατούσα», γλιστρούσες και χανόσουν σαν νερό μες απ’ τα χέρια μου. Αυτό είσαι, νερό».

«Κι εσύ έμαθες πια ν’ αντέχεις τη δίψα…»

Βάσια Π.

Advertisements