Cine-χώς: Funny Games (1997)

Cine-χώς:  Μια στήλη για ομοιοπαθείς με το συντάκτη ταινιόφιλους . Κάθε μέρα θα προτείνεται από τη στήλη μια διαφορετική ταινία. Φιλμ που λατρεύτηκαν, μισήθηκαν, λοιδορήθηκαν, λογοκρίθηκαν, έστειλαν κριτικούς στο ταμείο ανεργίας και θεατές στον καναπέ του ψυχαναλυτή με αναπάντητα ερωτήματα όπως τι σκατά γίνεται στο Mullholland Drive;,  γιατί δεν είναι όλες οι ταινίες σαν το Fight Club; Scarface ή Taxi Driver;Βασικά Καλησπέρα σας ή Καμικάζι αγάπη μου; Σε πόσες ταινίες έχει παίξει ο Danny Trejo; ή ποιος είναι ρε φίλε ο Danny Trejo; 32η ταινία το Funny Games (μτφ Παράξενα Παιχνίδια) του Michael Haneke.
Πρόκειται για τον μεγαλύτερο auteur εποχής μας. Ο λόγος για τον Michael Haneke ο οποίος χθες κέρδισε τον δεύτερο του Χρυσό Φοίνικα σε τρία χρόνια με την Αγάπη μετά και την «επικράτηση» της Λευκής Κορδέλας το 2010. Το Funny Games ωστόσο παραμένει η πιο πολυσυζητημένη και αμφιλεγόμενη ταινία του Αυστριακού Δημιουργού. Μια μεσοαστή γερμανική οικογένεια πηγαίνει για διακοπές στο εξοχικό τους. Ενώ όλα φάνταζαν ήρεμα και απλά, δέχονται κάποιες απρόσκλητες επισκέψεις: ένας νεαρός, συνοδευόμενος από τον κολλητό του, ζητάει από την νοικοκυρά αυγά. Κι όμως, αυτό το απλό πράγμα ήταν μόνο η αρχή: Οι δυο νεαροί σύντομα τους πιάνουν ομήρους όλη την οικογένεια και παίζοντας παιχνίδια περίεργα, σκορπούν το φόβο, τον τρόμο, το θάνατο…

Μια ελεγεία της βίας χωρίς ωστόσο να υπάρχουν σκηνές με αίματα, πυροβολισμούς, αποκεφαλισμούς, ακρωτηριασμούς που αφθονούν σε αντίστοιχες αμερικάνικες bmovies και ταινίες τρόμου. Ο θεατής γίνεται συνένοχος σε ένα αριστοτεχνικά αρρω- στημένο παιχνίδι. Η βία παρούσα- απούσα σε όλο το φιλμ στοιχειώνει το μυαλό και τη συνείδηση των θεατών καθώς δεν υπάρχει λόγος να υφίσταται. Αυτή είναι άλλωστε η επιτυχία του Haneke καθώς δημιουργεί μια βίαιη ταινία χωρίς να καταφεύγει στη εύκολη λύση των βίαιων σκηνών. Με ένα κλείσιμο του ματιού μιλάει για τη βία που πλανάται σε όλους τους κοινωνικούς ιστούς μα κατακρίνεται μονάχα όταν καταγγελθεί ένα απτό περιστατικό της. Ιδιοφυής σύλληψη, σκηνοθετική μαεστρία και καδραρίσματα- έργα τέχνης αποτελούν μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών η οποία βρήκε το 2008 ένα μάλλον ατυχές αμερικανικό remake που συνιστά την πιο αδύναμη στιγμή στη φιλμογραφία του σκηνοθέτη. Δείτε τη.

Σπύρος Σμυρνής